கமலஹாசன் என்னை புண்படுத்திவிட்டார்

ஒரு நாள் சென்னை தூங்கிப்போன பின்னிரவில் பாரதிராஜா என்னிடம் ஒப்புச்சொல்லி புலம்பினார்.

 " கமலஹாசன் என்னை புண்படுத்திவிட்டார். 

இனி ஒட்டுமில்லை உறவுமில்லை" என்றார்.

 "பெரிய கலைஞர்கள் பிரியக்கூடாது; சேர்த்து வைக்கட்டுமா என்றேன். " 

இனிமேல் செத்த இழவில் கூட இருவரும் சேரமுடியாது" என்று உடைந்த குரலில் சொன்னார். 

கண்ணில் எட்டிப்பார்த்துவிட்டு மீண்டும் கதவடைத்துக் கொண்டது கண்ணீர். 

"உங்களுக்கு உறவில்லாத இடத்தில் எனக்கும் உறவில்லை" என்று தேற்றினேன்.  

எம்.ஜி.ஆரோடு எனக்கு ஏதோரு பிணக்கும் இல்லையென்றபோதிலும் கலைஞர் மீது கொண்ட காதலால் (பொது இடத்தில் தவிர) அவரைக் கடைசிவரை சந்திக்காமற்போனது மாதிரி,

 பாரதிராஜா மீது கொண்ட பாசத்தால் கமலோடு கொண்ட தொடர்புகளையும் துண்டித்துக்கொண்டேன். 

ஒரு செயற்கை இடைவெளி சிருஷ்டித்துக்கொண்டேன். 

அதனால் அவருக்கல்ல எனக்குத்தான் இழப்பு என்ற போதிலும் எட்டியே இருந்தேன். 

சில ஆண்டுகள் கழிந்தன. 

ஒரு நட்சத்திர விடுதியில் மின்னுயர்த்தி (லிஃப்ட்) வரட்டும் என்று தரைத்தளத்தில் காத்திருக்கிறேன். 

கதவு திறக்கிறது. 

திறந்தால் -  

ஒருவர் தோளை ஒருவர் கட்டிக்கொண்டு அதிரும் சிரிப்போடு வெள்ளைக்கார காதலர்கள் போல விளையாடிக் கொண்டே இறங்குகிறார்கள் பாரதிராஜாவும் கமல் ஹாசனும் 

என்னப்பார்த்து , என்ன கவிஞரே சௌக்கியமா?' என்கிறார்கள்... 

கீழே வந்த மின்னுயர்த்தி மேலே செல்வதும் அறியாமல் நின்ற நெடுஞ்சுவராய் நின்றேன் நான். 

இதிலிருந்து என்னென்ன பாடங்கள் பெறலாம் என்பதை உங்கள் மூளையின் முடிவுக்கே விட்டுவிடுகிறேன்.

(குமுதம் இதழில் திரையுலகில் நிரந்தர நண்பனுமில்லை, நிரந்தர பகைவனுமில்லை என்பது உணமையா? என்ற கேள்விக்கு கவிபேரரசு வைரமுத்து அவர்கள் சொன்னது.)